Ψευδαισθήσεις μεγαλείου

Το ότι το Ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται σε βαθιά ύφεση είναι γνωστό τοις πάσι (σε όσους έχουν επιδερμική -έστω- σχέση με το άθλημα). Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια μείναμε χωρίς εκπρόσωπο στο Champions League, ενώ από τους πέντε "Ευρωπαίους" που προέκυψαν από το περσινό πρωτάθλημα, στους ομίλους του Europa League βρίσκονται οι τρεις. Ποσοστό επιτυχίας 60%.

Στις προκριματικές φάσεις του καλοκαιριού από τους πέντε, τον αποκλεισμό γνώρισαν οι τέσσερις (Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, ΠΑΣ Γιάννινα). Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Διότι στην πρεμιέρα των ομίλων του E.L. είδα γκρίνια. Γκρίνια γιατί δεν νίκησε ο ΠΑΟΚ την Φιορεντίνα, γκρίνια γιατί ηττήθηκε ο Παναθηναϊκός από τον Άγιαξ.

Για την πρώτη περίπτωση δεν έχω να πω πολλά. Όταν έρχεσαι ισόπαλος (έστω και στην έδρα σου) με εκπρόσωπο του Campionato δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κακό αποτέλεσμα.

Θα ήθελα όμως να σταθώ περισσότερο στην αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με τον Άγιαξ, το οποίο (ως εξέλιξη και ως γενικότερη εικόνα αγώνα) ήταν πανομοιότυπη με το παιχνίδι του ΠΑΟΚ με τον "Αίαντα" στην Τούμπα. Και στα δύο ματς προηγήθηκε ο γηπεδούχος, ο οποίος ήταν εμφανώς καλύτερος στο ξεκίνημα (τόσο ο ΠΑΟΚ στο πρώτο ημίχρονο, όσο και ο Παναθηναϊκός στα πρώτα 20-25 λεπτά), αλλά ο Άγιαξ το "γύρισε" κι έφυγε με το "διπλό" από Τούμπα και "Απόστολος Νικολαΐδης".

Και στις δύο περιπτώσεις τα συμπεράσματα (τόσο από τους φιλάθλους, όσο κι απ' την πλειοψηφία των δημοσιογράφων) ήταν πανομοιότυπα. Ότι ο Άγιαξ ήταν ομάδα κάτω του μετρίου (στα όρια του "καφενείου") κι ότι η Ελληνική ομάδα... αυτοκτόνησε και δεν μπόρεσε να κερδίσει "δικό της" ματς. Είναι όμως έτσι; Ναι, ο Άγιαξ έχει μία νεανική και άπειρη ομάδα.

Ναι, πιθανότατα δεν έχει το ταλέντο του παρελθόντος (όταν τροφοδοτούσε όλα τα μεγάλα ποδοσφαιρικά club με παίκτες). Παραμένει όμως "βαριά" φανέλα, με πειθαρχία, με πλάνο, με προσήλωση στον στόχο, με καθαρό μυαλό και "κρύο αίμα" (το ότι ανέτρεψε σκορ σε δύο καυτές έδρες το αποδεικνύει), με τρεξίματα (εκεί κρίθηκαν και τα δύο ματς), με ποδοσφαιριστές που μαθαίνουν τακτική από την παιδική τους ηλικία.

Το ότι δεν είναι τα τελευταία χρόνια top class σύλλογος (γιατί είναι καμιά Ελληνική ομάδα;) δεν σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίζεται ως... ομάδα Football League (ή ακόμη χειρότερα, Γ' Εθνικής)! Αλλά δεν νομίζω πως το πρόβλημά μας είναι αυτό. Δεν υποτιμήθηκε ο Άγιαξ. Μάλλον υπερτιμήθηκαν οι ομάδες μας.

Νομίζουμε ότι είμαστε ψηλότεροι, απ' ότι πραγματικά είμαστε. Κι αν δεν μπορέσουμε να διακρίνουμε το... μπόι μας δεν θα αλλάξει η κατάσταση στο Ελληνικό ποδόσφαιρο ανεξάρτητα από τις όποιες προσπάθειες της πολιτείας, ανεξάρτητα από τι θα γίνει με την ΕΠΟ. Σπάστε τον παραμορφωτικό καθρέφτη που μας δείχνει ωραιότερους απ' ότι πραγματικά είμαστε...

ΥΓ. Δεν αναφέρθηκα στην εκτός έδρας νίκη του Ολυμπιακού γιατί το γκολ του Καμπιάσο "σκέπασε" την όποια γκρίνια θα μπορούσε να προκύψει. Μην ξεχνάμε όμως ότι τα ίδια είχαμε όταν ο Ολυμπιακός απέκλεισε στην παράταση την Αρούκα. Λες και μία Ελληνική ομάδα οφείλει να προκρίνεται "περπατώντας", στο χαλαρό, με "σβηστές τις μηχανές", απέναντι σε εκπρόσωπο του Πορτογαλικού ποδοσφαίρου. Από ποια (ποδοσφαιρική) λογική προκύπτει αυτό;