Τώρα που ολοκληρώθηκε το Ελληνικό ταξίδι, στην χώρα του καφέ και στην τελική φάση του παγκοσμίου κυπέλλου, θα ήθελα να σταθώ σε κάποια χαρακτηριστικά που έδειξε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κόντρα σε αυτά που περιμέναμε!
Η Ελληνική ομάδα μας είχε συνηθίσει σε ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού. Σούπερ αμυντικογενές ποδόσφαιρο με (τουλάχιστον) εννέα παίκτες πίσω από την μπάλα. "Σφιχτοδεμένη" ομάδα που δεν της έβγαζες εύκολα φάσεις, συντηρητική, που σκοράρει με το "σταγονόμετρο".
Παρένθεση: Θυμάμαι (σαν να ήταν χθες) ένα ματς στο euro 2008 όπου η Ελλάδα είχε την μπάλα κι άλλαζε πάσες πίσω από την μεσαία γραμμή, οι Σουηδοί να κάθονται στο δικό τους μισό του γηπέδου και τους φιλάθλους να κράζουν!!! Κλείνει η παρένθεση.
Τι είδαμε στην Βραζιλία; Μία ομάδα που επιτίθεται και δεν κλείνεται πίσω, κόντρα στα όσα γνωρίζαμε και περιμέναμε. Στο πρώτο ματς με την Κολομβία, το δικαιολόγησα με το ότι μείναμε από νωρίς πίσω στο σκορ κι έπρεπε να ανοιχτούμε.
Στο δεύτερο ματς με την Ιαπωνία δεν φάνηκε (σε τόσο μεγάλο βαθμό) λόγω της αριθμητικής μειονεξίας (βλ. αποβολή Κατσουράνη) για περίπου μία ώρα αγώνα και των δύο πολύ γρήγορων (στο εικοσάλεπτο) αναγκαστικών αλλαγών (που στέρησαν το δικαίωμα του προπονητή να "φρεσκάρει" την ομάδα στο 2ο ημίχρονο).
Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στο τρίτο (και πλέον καθοριστικό) ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού. Μα, θα πει κάποιος, αφού θέλαμε την νίκη για να προκριθούμε δεν θα παίζαμε επιθετικά;
Πιθανότατα ναι (αν και τα προηγούμενα χρόνια δεν θα ήμουν και τόσο σίγουρος ότι θα το κάναμε), αλλά μετά το 1-0 μία κλασική Εθνική Ελλάδος (όπως την ξέρουμε) θα κλεινόταν για να "κλειδώσει" την νίκη, ενώ τούτη συνέχισε να επιτίθεται για να σκοράρει σαν να ήταν 0-0. Η άποψή μου παγιώθηκε στο νοκ άουτ ματς με την Κόστα Ρίκα.
Ποιος το περίμενε πως ο (θεωρούμενος ως συντηρητικός) Σάντος θα έπαιζε σε τελική φάση παγκοσμίου κυπέλλου με τέσσερις καθαρόαιμους επιθετικούς (η επιθετική τριάδα συν τον Κονέ); Αυτή η επιλογή είχε τα θετικά και τα αρνητικά της.
Στα θετικά; Πιο παραγωγικό, λιγότερο "αντιτουριστικό" ποδόσφαιρο με παραγωγή (στο μέτρο του εφικτού βεβαίως) ευκαιριών. Δείτε την κατοχή της μπάλας και τις τελικές προσπάθειες της Ελληνικής ομάδας στο μουντιάλ και κάντε μία αντίστοιχη σύγκριση με τις αντίστοιχα νούμερα στο προηγούμενο παγκόσμιο κύπελλο ή στο περασμένο Euro.
Στα αρνητικά; Κάτι που το θεώρησα ατυχία στην πρεμιέρα, αλλά η συνέχεια με διέψευσε: Γκολ από την Κολομβία στην πρώτη της επίθεση (τρία γκολ σε μόλις τέσσερις ευκαιρίες!), γκολ από την Ακτή στην πρώτη ουσιαστικά καλή στιγμή της στο παιχνίδι, γκολ από την Κόστα Ρίκα στην μόνη ουσιαστικά ευκαιρία που δημιούργησε. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο, ούτε σύμπτωση. Η εθνική μας, που έπρεπε να "φτύσεις αίμα" για να της βάλεις γκολ, να δέχεται τέρμα στην πρώτη ευκαιρία του αντιπάλου.
Έγραφα μετά το ματς της πρεμιέρας: «
Τι γνωρίζαμε για την Ελλάδα; Ότι θα "φτύσεις" αίμα για να της βάλεις γκολ, αλλά κι ότι είναι "δυσκοίλια" επιθετικά. Λίγες φάσεις κι αν μπει γκολ έχει καλώς. Στο χθεσινό ματς τα δεδομένα ανατράπηκαν. Τρία τέρματα σε μόλις τέσσερις ευκαιρίες των αντιπάλων; Δεν είναι ομάδα του Σάντος αυτή!»
Δεν νομίζω πως εστίασε κανείς στο ότι η Εθνική που είδαμε στην Βραζιλία δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με αυτήν που ξέραμε από προηγούμενες διοργανώσεις. Μία ακόμη διαπίστωση: το ότι η Ελληνική ομάδα βελτιωνόταν από παιχνίδι σε παιχνίδι δείχνει πως στόχος του Σάντος δεν ήταν η αξιοπρεπής πορεία (στον όμιλο) ή έστω η πρόκριση από την φάση των ομίλων.
Ήθελε τουλάχιστον οκτάδα! Συνήθως οι ομάδες που θέλουν να προχωρήσουν σε μία διοργάνωση δεν ξεκινούν έτοιμες κατά 100% γιατί δεν θα αντέξουν έναν ολόκληρο μήνα και μάλιστα μετά από πλήρη σεζόν των ποδοσφαιριστών σε τέτοιο ρυθμό. Φορμάρονται σταδιακά...
Σε κάθε περίπτωση, αποστολή εξετελέσθει με επιτυχία. Το παραπάνω βήμα έγινε (βήμα - βήμα χτίζουν οι σοβαροί προπονητές), ενώ η Εθνική μας αποχαιρέτησε την διοργάνωση με μόλις μία ήττα, η οποία ουσιαστικά δεν λογίζεται (ως τέτοια) αφού δεν στοίχισε αγωνιστικά. Στο προηγούμενο μουντιάλ ήρθε η πρώτη νίκη. Σε τούτη οι τέσσερις πόντοι και η πρόκριση στους "16". Βαρύ το φορτίο που έχει να σηκώσει ο Ρανιέρι...
